Бярозе
За частаколам циха што так
расой ты плачаш на пясок?
Мы прыняслі вядро і лотак,
каб малады твой выпіць сок.
І можа ты за нашу радасць,
як ляжам мы на струнах меж,
асыплеш жарам лістападу,
густым карэннем апляцеш.
І возьмеш ўсё, што не аддалі,
ці мо забыліся аддаць
людзям, барознам, сіняй далі
І новым маладым гадам.
Калі чытаеш гэты верш то пачуцці сыплюцца з цябе ... Я асабіста адчуваю вельмі шмат рознага ... Над гэтымі вершамі можна задумацца. Над імі можна нават паслабіцца. Такжа и з другими его же вершами.
